دیوان شمس/مرا میگفت دوش آن یار عیار
ظاهر
مرا میگفت دوش آن یار عیار | سگ عاشق به از شیران هشیار | |||||
جهان پر شد مگر گوشت گرفتست | سگ اصحاب کهف و صاحب غار | |||||
قرین شاه باشد آن سگی کو | برای شاه جوید کبک و کفتار | |||||
خصوصا آن سگی کو را به همت | نباشد صید او جز شاه مختار | |||||
ببوسد خاک پایش شیر گردون | بدان لب که نیالاید به مردار | |||||
دمی میخور دمی میگو به نوبت | مده خود را به گفت و گو به یک بار | |||||
نه آن مطرب که در مجلس نشیند | گهی نوشد گهی کوشد به مزمار | |||||
ملولان باز جنبیدن گرفتند | همیجنگند و میلنگند ناچار | |||||
بجنبان گوشه زنجیر خود را | رگ دیوانگیشان را بیفشار | |||||
ملول جمله عالم تازه گردد | چو خندان اندرآید یار بییار | |||||
الفت السکر ادرکنی باسکار | ایا جاری ایا جاری ایا جار | |||||
و لا تسق بکاسات صغار | فهذا یوم احسان و ایثار | |||||
و قاتل فی سبیل الجود بخلا | لیبقی منک منهاج و آثار | |||||
فقل انا صببنا الماء صبا | و نحن الماء لا ماء و لا نار | |||||
و سیمایی شهید لی بانی | قضیت عندهم فی العشق اوطار | |||||
و طیبوا و اسکروا قومی فانی | کریم فی کروم العصر عصار | |||||
جنون فی جنون فی جنون | تخفف عنک اثقالا و اوزار |