دیوان شمس/مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد
ظاهر
مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد | مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد | |||||
به خط خویشتن فرمان به دستم داد آن سلطان | که تا تختست و تا بختست او سلطان من باشد | |||||
اگر هشیار اگر مستم نگیرد غیر او دستم | وگر من دست خود خستم همو درمان من باشد | |||||
چه زهره دارد اندیشه که گرد شهر من گردد | که قصد ملک من دارد چو او خاقان من باشد | |||||
نبیند روی من زردی به اقبال لب لعلش | بمیرد پیش من رستم چو از دستان من باشد | |||||
بدرم زهره زهره خراشم ماه را چهره | برم از آسمان مهره چو او کیوان من باشد | |||||
بدرم جبه مه را بریزم ساغر شه را | وگر خواهند تاوانم همو تاوان من باشد | |||||
چراغ چرخ گردونم چو اجری خوار خورشیدم | امیر گوی و چوگانم چو دل میدان من باشد | |||||
منم مصر و شکرخانه چو یوسف در برم گیرم | چه جویم ملک کنعان را چو او کنعان من باشد | |||||
زهی حاضر زهی ناظر زهی حافظ زهی ناصر | زهی الزام هر منکر چو او برهان من باشد | |||||
یکی جانیست در عالم که ننگش آید از صورت | بپوشد صورت انسان ولی انسان من باشد | |||||
سر ماهست و من مجنون مجنبانید زنجیرم | مرا هر دم سر مه شد چو مه بر خوان من باشد | |||||
سخن بخش زبان من چو باشد شمس تبریزی | تو خامش تا زبانها خود چو دل جنبان من باشد |