دیوان شمس/مرا در خنده می‌آرد بهاری
| مرا در خنده می‌آرد بهاری | مرا سرگشته می‌دارد خماری | |||||
| مرا در چرخ آورده‌ست ماهی | مرا بی‌یار گردانید یاری | |||||
| چو تاری گشتم از آواز چنگی | نوایش فاش و پیدا نیست تاری | |||||
| جهانی چون غباری او برانگیخت | که پنهان شد چو بادی در غباری | |||||
| حیاتی چون شرار آن شه برافروخت | که پنهان شد چو سوزی در شراری | |||||
| جمال گلستان آن کس برآراست | که پنهان شد چو گل در جان خاری | |||||
| دلم گوید که ساقی را تو می‌گو | که جانم مست آن باقی است باری | |||||
| دلم چون آینه خاموش گویاست | به دست بوالعجب آیینه داری | |||||
| کز او در آینه ساعت به ساعت | همی‌تابد عجب نقش و نگاری | |||||