دیوان شمس/مدارم یک زمان از کار فارغ
| مدارم یک زمان از کار فارغ | که گردد آدمی غمخوار فارغ | |||||
| چو فارغ شد غم او را سخره گیرد | مبادا هیچ کس ای یار فارغ | |||||
| قلندر گر چه فارغ می‌نماید | ولیکن نیست در اسرار فارغ | |||||
| ز اول می‌کشد او خار بسیار | همه گل گشت و گشت از خار فارغ | |||||
| چو موری دانه‌ها انبار می‌کرد | سلیمان شد شد از انبار فارغ | |||||
| چو دریاییست او پرکار و بی‌کار | از او گیرند و او ز ایثار فارغ | |||||
| قلندر هست در کشتی نشسته | روان در را و از رفتار فارغ | |||||
| در این حیرت بسی بینی در این راه | ز کشتی و ز دریابار فارغ | |||||
| به یاد بحر مست از وهم کشتی | نشسته احمقی بسیار فارغ | |||||