دیوان شمس/فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر
ظاهر
فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر | فغان که بنده مر او را نبود یار سفر | |||||
فغان که کار سفر نیست سخره دستم | که تا ز هم بدرم جمله پود و تار سفر | |||||
ولیک طالع خورشید و مه سفر باشد | که تاز گردششان سایه شد سوار سفر | |||||
سفر بیامد وزان هجر عذرها میخواست | بدان زبان که شد این بنده شرمسار سفر | |||||
بگفتمش که ز روباه شانگی بگذر | که شیر کرد شکارم به مرغزار سفر | |||||
مراست جان مسافر چو آب و من چون جوی | روانه جانب دریا که شد مدار سفر | |||||
دود به لب لب این جوی تا لب دریا | دلی که خست در این راهها ز خار سفر | |||||
به روی آینه بنگر که از سفر آمد | صفا نگر تو به رویش از آن غبار سفر | |||||
سفر سفر چو چنان یار غار در سفرست | تو بخت بخت سفر دان و کار کار سفر | |||||
همیشه چشم گشایم چو غنچه بر سر راه | چو سرو روح روانست در بهار سفر | |||||
چو شمس مفخر تبریز در سفر افتاد | چه مملکت که بگسترد در دوار سفر |