دیوان شمس/فریفت یار شکربار من مرا به طریق

by مولوی

	فریفت یار شکربار من مرا به طریق			که شعر تازه بگو و بگیر جام عتیق
	چه چاره آنچ بگوید ببایدم کردن			چگونه عاق شوم با حیات کان و عقیق
	غلام ساقی خویشم شکار عشوه او			که سکر لذت عیش است و باده نعم رفیق
	به شب مثال چراغند و روز چون خورشید			ز عاشقی و ز مستی زهی گزیده فریق
	شما و هر چه مراد شماست از بد و نیک			من و منازل ساقی و جام‌های رحیق
	بیار باده لعلی که در معادن روح			درافکند شررش صد هزار جوش و حریق
	روا بود چو تو خورشید و در زمین سایه			روا بود چو تو ساقی و در زمانه مفیق
	گشای زانوی اشتر بدر عقال عقول			بجه ز رق جهانی به جرعه‌های رقیق
	چو زانوی شتر تو گشاده شد ز عقال			اگر چه خفته بود طایرست در تحقیق
	همی‌دود به که و دشت و بر و بحر روان			به قدر عقل تو گفتم نمی‌کنم تعمیق
	کمال عشق در آمیزش‌ست پیش آیید			به اختلاط مخلد چو روغن و چو سویق
	چو اختلاط کند خاک با حقایق پاک			کند سجود مخلد به شکر آن توقیق