دیوان شمس/عیشهاتان نوش بادا هر زمان ای عاشقان
ظاهر
عیشهاتان نوش بادا هر زمان ای عاشقان | وز شما کان شکر باد این جهان ای عاشقان | |||||
نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا کرسی رسید | برگذشت از عرش و فرش این کاروان ای عاشقان | |||||
از لب دریا چه گویم لب ندارد بحر جان | برفزودهست از مکان و لامکان ای عاشقان | |||||
ما مثال موجها اندر قیام و در سجود | تا بدید آید نشان از بینشان ای عاشقان | |||||
گر کسی پرسد کیانید ای سراندازان شما | هین بگوییدش که جان جان جان ای عاشقان | |||||
گر کسی غواص نبود بحر جان بخشنده است | کو همیبخشد گهرها رایگان ای عاشقان | |||||
این چنین شد وان چنان شد خلق را در حقه کرد | بازرستیم از چنین و از چنان ای عاشقان | |||||
ما رمیت اذ رمیت از شکارستان غیب | می جهاند تیرهای بیکمان ای عاشقان | |||||
چون ز جست و جوی دل نومید گشتم آمدم | خفته دیدم دل ستان با دلستان ای عاشقان | |||||
گفتم ای دل خوش گزیدی دل بخندید و بگفت | گل ستاند گل ستان از گلستان ای عاشقان | |||||
زیر پای من گل است و زیر پاهاشان گل است | چون بکوبم پا میان منکران ای عاشقان | |||||
خرما آن دم که از مستی جانان جان ما | می نداند آسمان از ریسمان ای عاشقان | |||||
طرفه دریایی معلق آمد این دریای عشق | نی به زیر و نی به بالا نی میان ای عاشقان | |||||
تا بدید آمد شعاع شمس تبریزی ز شرق | جان مطلق شد زمین و آسمان ای عاشقان |