دیوان شمس/علی الله ای مسلمانان از آن هجران پرآتش
ظاهر
علی الله ای مسلمانان از آن هجران پرآتش | ظلام فی ظلام من فراق الحب قد اغطش | |||||
چو دور افتاد ماهی جان ز بحر افتاد در حیله | کما حوت الشقی الیوم فی ارض الفلاینبش | |||||
عجب نبود اگر عاشق شود بیجان در این هجران | اذا ما الحوت زال الماء لا تعجب بان تعطش | |||||
اگر منکر شود مردی ز سوز عاشق سوزان | متی یمتاز عین الشمس من عین له اعمش | |||||
چو فرش وصل بردارد شفا از منزل عاشق | فراش من لهیب النار من تحت الفتی یفرش | |||||
که تا پیغام آن یوسف بدین یعقوب عشق آید | یبرد ذاک و البستان و الفردوس یستنعش | |||||
دلم در گوش من گوید ز حرص وصل شمس الدین | الی تبریز یستسعی و فی تبریز یستفتش |