| | | | | | |
| |
عشرتی هست در این گوشه غنیمت دارید |
|
دولتی هست حریفان سر دولت خارید |
|
| |
چو شکر یک دل و آغشته این شیر شوید |
|
که ظریفید و لطیفید و نکومقدارید |
|
| |
دانه چیدن چه مروت بود آخر مکنید |
|
که امیران دو صد خرمن و صد انبارید |
|
| |
با چنین لاله رخان روح چرا نفزایید |
|
در چنین معصره‌ای غوره چرا افشارید |
|
| |
دست در دامن همچون گل و ریحانش زنید |
|
نه که پرورده و بسرشته آن گلزارید |
|
| |
رنگ دیدیت بسی جان و حیاتیش نبود |
|
مه خوبان مرا از چه چنین پندارید |
|
| |
چون ره خانه ندانید که زاده وصلید |
|
چون سره و قلب ندانید کز این بازارید |
|
| |
فخر مصرید چو یوسف هله تعبیر کنید |
|
چو لب نوش وفا جمله شکر می‌کارید |
|
| |
ملکانید و ملک زاده ز آغاز و سرشت |
|
گر چه امروز گدایانه چنین می‌زارید |
|
| |
ساقیان باده به کف گوش شما می‌پیچند |
|
گرد خمخانه برآیید اگر خمارید |
|
| |
همه صیاد هنر گشته پی بی‌عیبی |
|
همه عیبید چو در مجلس جان هشیارید |
|
| |
شمس تبریز درآمد به عیان عذر نماند |
|
دیده روح طلب را به رخش بسپارید |
|
