| | | | | | |
| |
عاشقان را گر چه در باطن جهانی دیگرست |
|
عشق آن دلدار ما را ذوق و جانی دیگرست |
|
| |
سینه‌های روشنان بس غیب‌ها دانند لیک |
|
سینه عشاق او را غیب دانی دیگرست |
|
| |
بس زبان حکمت اندر شوق سرش گوش شد |
|
زانک مر اسرار او را ترجمانی دیگرست |
|
| |
یک زمین نقره بین از لطف او در عین جان |
|
تا بدانی کان مهم را آسمانی دیگرست |
|
| |
عقل و عشق و معرفت شد نردبان بام حق |
|
لیک حق را در حقیقت نردبانی دیگرست |
|
| |
شب روان از شاه عقل و پاسبان آن سو شوند |
|
لیک آن جان را از آن سو پاسبانی دیگرست |
|
| |
دلبران راه معنی با دلی عاجز بدند |
|
وحیشان آمد که دل را دلستانی دیگرست |
|
| |
ای زبان‌ها برگشاده بر دل بربوده‌ای |
|
لب فروبندید کو را همزبانی دیگرست |
|
| |
شمس تبریزی چو جمع و شمع‌ها پروانه‌اش |
|
زانک اندر عین دل او را عیانی دیگرست |
|
