دیوان شمس/صبر با عشق بس نمی‌آید
| صبر با عشق بس نمی‌آید | عقل فریادرس نمی‌آید | |||||
| بیخودی خوش ولایتیست ولی | زیر فرمان کس نمی‌آید | |||||
| کاروان حیات می‌گذرد | هیچ بانگ جرس نمی‌آید | |||||
| بوی گلشن به گل همی‌خواند | خود تو را این هوس نمی‌آید | |||||
| زانک در باطن تو خوش نفسیست | از گزاف این نفس نمی‌آید | |||||
| بی خدای لطیف شیرین کار | عسلی از مگس نمی‌آید | |||||
| هر دمی تخم نیکوی می‌کار | تا نکاری عدس نمی‌آید | |||||
| هیچ کردی به خیر اندیشه | که جزا از سپس نمی‌آید | |||||
| بس کن ایرا که شمع این گفتار | جانب هر غلس نمی‌آید | |||||