دیوان شمس/شنو پندی ز من ای یار خوش کیش
| شنو پندی ز من ای یار خوش کیش | به خون دل برآید کار درویش | |||||
| یقین می‌دان مجیب و مستجابست | دعای سوخته درویش دل ریش | |||||
| چو آن سلطان بی‌چون را بدیدی | غنی گشتی رهیدی از کم و بیش | |||||
| چو اسماعیل قربان شو در این عشق | ولی را بنده شو گر نیستی میش | |||||
| چو پختی در هوای شمس تبریز | از این خامان بیهوده میندیش | |||||