دیوان شمس/سکه رخسار ما جز زر مبادا بیشما
ظاهر
سکه رخسار ما جز زر مبادا بیشما | در تک دریای دل گوهر مبادا بیشما | |||||
شاخههای باغ شادی کان قوی تازهست و تر | خشک بادا بیشما و تر مبادا بیشما | |||||
این همای دل که خو کردست در سایه شما | جز میان شعله آذر مبادا بیشما | |||||
دیدمش بیمار جان را گفتمش چونی خوشی | هین بگو چون نیست میوه برمبادا بیشما | |||||
روز من تابید جان و در خیالش بنگرید | گفت رنج صعب من خوشتر مبادا بیشما | |||||
چون شما و جمله خلقان نقشهای آزرند | نقشهای آزر و آزر مبادا بیشما | |||||
جرعه جرعه مر جگر را جام آتش میدهیم | کاین جگر را شربت کوثر مبادا بیشما | |||||
صد هزاران جان فدا شد از پی باده الست | عقل گوید کان میام در سر مبادا بیشما | |||||
هر دو ده یعنی دو کون از بوی تو رونق گرفت | در دو ده این چاکرت مهتر مبادا بیشما | |||||
چشم را صد پر ز نور از بهر دیدار توست | ای که هر دو چشم را یک پر مبادا بیشما | |||||
بی شما هر موی ما گر سنجر و خسرو شوند | خسرو شاهنشه و سنجر مبادا بیشما | |||||
تا فراق شمس تبریزی همی خنجر کشد | دستهای گل بجز خنجر مبادا بیشما |