دیوان شمس/سماع صوفیان می درنگیرد
ظاهر
سماع صوفیان می درنگیرد | که آتش هیزمی را تر نگیرد | |||||
یقین میدانک جسمانیست آفت | مکوپ این دست تا پا برنگیرد | |||||
بیابد خلوت عشرت مسیحا | اگر مجلس ز گاو و خر نگیرد | |||||
چرا در بزم خلوت بیگرانان | دل ما عیش را از سر نگیرد | |||||
نه اصل این بنا باشد کلوخی | کلوخی لطف آن دلبر نگیرد | |||||
که چشم حقد یوسف را نداند | که بانگ چنگ گوش کر نگیرد | |||||
ز هر آهو نه صحرا مشک یابد | ز هر گاوی جهان عنبر نگیرد | |||||
ز هر نی ناله مشتاق ناید | و هر مرغی ز نی شکر نگیرد | |||||
چه داند لطف زهره زهره رفته | که او را گوشه چادر نگیرد | |||||
می جان را بجز جانی ننوشد | که جسمانی می انور نگیرد | |||||
نه هر ابری حریف ماه گردد | که اختر را بجز اختر نگیرد | |||||
اگر دلدار گیرد در جهان کس | از این دلدار ما خوشتر نگیرد | |||||
خداوند شمس دین آن نور تبریز | که هر کس را چو من چاکر نگیرد |