| | | | | | |
| |
سر بر گریبان درست صوفی اسرار را |
|
تا چه برآرد ز غیب عاقبت کار را |
|
| |
می که به خم حقست راز دلش مطلق‌ست |
|
لیک بر او هم دق‌ست عاشق بیدار را |
|
| |
آب چو خاکی بده باد در آتش شده |
|
عشق به هم برزده خیمه این چار را |
|
| |
عشق که چادرکشان در پی آن سرخوشان |
|
بر فلک بی‌نشان نور دهد نار را |
|
| |
حلقه این در مزن لاف قلندر مزن |
|
مرغ نه‌ای پر مزن قیر مگو قار را |
|
| |
حرف مرا گوش کن باده جان نوش کن |
|
بیخود و بی‌هوش کن خاطر هشیار را |
|
| |
پیش ز نفی وجود خانه خمار بود |
|
قبله خود ساز زود آن در و دیوار را |
|
| |
مست شود نیک مست از می جام الست |
|
پر کن از می پرست خانه خمار را |
|
| |
داد خداوند دین شمس حقست این ببین |
|
ای شده تبریز چین آن رخ گلنار را |
|
