دیوان شمس/ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم
ظاهر
ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم | چو برویید نباتش چو شکر بست زبانم | |||||
همه خوبی قمر او همه شادی است مگر او | که از او من تن خود را ز شکر بازندانم | |||||
تو چه پرسی که کدامی تو در این عشق چه نامی | صنما شاه جهانی ز تو من شاد جهانم | |||||
چو قدح ریخته گشتم به تو آمیخته گشتم | چو بدیدم که تو جانی مثل جان پنهانم | |||||
وگرم هست اگر من بنه انگشت تو بر من | که من اندر طلب خود سر انگشت گزانم | |||||
چو از او در تک و تابم ز پیش سخت شتابم | چو مرا برد به نارم دو چو خود بازستانم | |||||
چو شکرگیر تو گشتم چو من از تیر تو گشتم | چه شد ار بهر شکارت شکند تیر و کمانم | |||||
چو صلاح دل و دین را مه خورشید یقین را | به تو افتاد محبت تو شدی جان و روانم |