دیوان شمس/ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی
ظاهر
ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی | تو نهای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی | |||||
دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو | ز کجا شراب خاکی ز کجا شراب جانی | |||||
می و نقل این جهانی چو جهان وفا ندارد | می و ساغر خدایی چو خداست جاودانی | |||||
دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت | جز صورتی که داری تو به خاکیان چه مانی | |||||
بزن آتشی که داری به جهان بیقراری | بشکاف ز آتش خود دل قبه دخانی | |||||
پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شد | پر و بال جان شکستی پی حکمتی که دانی | |||||
سخنم به هوشیاری نمکی ندارد ای جان | قدحی دو موهبت کن چو ز من سخن ستانی | |||||
که هر آنچ مست گوید همه باده گفته باشد | نکند به کشتی جان جز باده بادبانی | |||||
مددی که نیم مستم بده آن قدح به دستم | که به دولت تو رستم ز ملولی و گرانی | |||||
هله ای بلای توبه بدران قبای توبه | بر تو چه جای توبه که قضای ناگهانی | |||||
تو خراب هر دکانی تو بلای خان و مانی | زه کوه قاف گیری چو شتر همیکشانی | |||||
عجب آن دگر بگویم که به گفت مینیاید | تو بگو که از تو خوشتر که شه شکربیانی |