| | | | | | |
| |
ز خاک من اگر گندم برآید |
|
از آن گر نان پزی، مستی فزاید |
|
| |
خمیر و نانِبا دیوانه گردد |
|
تنورش بیت مستانه سَراید |
|
| |
اگر بر گور من آیی زیارت |
|
تو را خَرپشته‌ام رقصان نماید |
|
| |
مَیا بی‌دف به گورم، ای برادر! |
|
که در بزم خدا غمگین نشاید |
|
| |
زَنَخ بَربَسته و در گور خفته |
|
دهان افیون و نقل یار خاید |
|
| |
بِدَرّی زآن کفن، بر سینه بندی |
|
خراباتی ز جانت درگشاید |
|
| |
ز هر سو بانگ جنگ و چنگ مستان |
|
ز هر کاری به لابد کار زاید |
|
| |
مرا حق از می عشق آفریدست |
|
هم‌آن عشقم اگر مرگم بساید |
|
| |
منم مستی و اصل من مِی عشق |
|
بگو از می بجز مستی چه آید |
|
| |
به بُرج روحِ شمسِ‌الدین تبریز |
|
بِپَرّد روح من، یک دم نپاید |
|
