دیوان شمس/ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید
| ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید | که الله الله ز آتش رخان فرار کنید | |||||
| که آتش رخشان خاصیت چنین دارد | که هر قرار که دارید بی‌قرار کنید | |||||
| دلی که کاهل گردد نداش می‌آید | که زنده است سلیمان عشق کار کنید | |||||
| مباش کاهل کاین قافله روانه شدست | ز قافله بممانید و زود بار کنید | |||||
| چهارپای طبایع نکوبد این ره را | به ترک خاک و هواها و آب و نار کنید | |||||
| غنیست چشم من از سرمه سپاهانی | ز خاک تبریز او را مگر نثار کنید | |||||
| بزرگی از شه ارواح شمس تبریزست | وجودها پی این کبریا صغار کنید | |||||