دیوان شمس/ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا
ظاهر
ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا | که بامداد عنایت خجسته باد مرا | |||||
به یاد آر دلا تا چه خواب دیدی دوش | که بامداد سعادت دری گشاد مرا | |||||
مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت | ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا | |||||
فتاده دیدم دل را خراب در راهش | ترانه گویان کاین دم چنین فتاد مرا | |||||
میان عشق و دلم پیش کارها بودهست | که اندک اندک آیدهمی به یاد مرا | |||||
اگر نمود به ظاهر که عشق زاد ز من | همیبدان به حقیقت که عشق زاد مرا | |||||
ایا پدید صفاتت نهان چو جان ذاتت | به ذات تو که تویی جملگی مراد مرا | |||||
همیرسد ز توام بوسه و نمیبینم | ز پردههای طبیعت که این کی داد مرا | |||||
مبر وظیفه رحمت که در فنا افتم | فغان برآورم آن جا که داد داد مرا | |||||
به جای بوسه اگر خود مرا رسد دشنام | خوشم که حادثه کردست اوستاد مرا |