دیوان شمس/ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی

by مولوی

	ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی			چو وام دار مرا می‌کند تقاضایی
	عجب به خواب چه دیده‌ست دوش این دل من			که هست در سرم امروز شور و صفرایی
	ولی دلم چه کند چون موکلان قضا			همی‌رسند پیاپی به دل ز بالایی
	پرست خانه دل از موکل عجمی			که نیست یک سر سوزن بهانه را جایی
	بهانه نیست وگر هست کو زبان و دلی			گریز نیست وگر هست کو مرا پایی
	جهان که آمد و ما همچو سیل از سر کوه			روان و رقص کنانیم تا به دریایی
	اگر چه سیل بنالد ز راه ناهموار			قدم قدم بودش در سفر تماشایی
	چگونه زار ننالم من از کسی که گرفت			به هر دو دست و دهان او مرا چو سرنایی
	هوس نشسته که فردا چنین کنیم و چنان			خبر ندارد کو را نماند فردایی
	غلام عشقم کو نقد وقت می‌جوید			نه وعده دارد و نه نسیه‌ای و نی رایی