دیوان شمس/ز اول روز که مخموری مستان باشد
ظاهر
ز اول روز که مخموری مستان باشد | شیخ را ساغر جان در کف دستان باشد | |||||
پیش او ذره صفت هر سحری رقص کنیم | این چنین عادت خورشیدپرستان باشد | |||||
تا ابد این رخ خورشید سحر در سحرست | تا دل سنگ از او لعل بدخشان باشد | |||||
ای صلاح دل و دین تو ز برون جهتی | تا چنین شش جهت از نور تو رخشان باشد | |||||
بنده عشق تو در عشق کجا سرد شود | چون صلاح دل و دین آتش سوزان باشد | |||||
تو رضای دل او جو اگرت دل باید | دل او چون طلبد آنک گران جان باشد | |||||
ای بس ایمان که شود کفر چو با او نبود | ای بسی کفر که از دولتش ایمان باشد | |||||
گلخنی را چو ببینی به دل و روی سیاه | هر چه از کان گهر گوید بهتان باشد | |||||
شمس تبریز تو سلطان همه خوبانی | هم جمال تو مگر یوسف کنعان باشد |