| | | | | | |
| |
رو چشم جان را برگشا در بی‌دلان اندرنگر |
|
قومی چو دل زیر و زبر قومی چو جان بی‌پا و سر |
|
| |
بی‌کسب و بی‌کوشش همه چون دیگ در جوشش همه |
|
بی‌پرده و پوشش همه دل پیش حکمش چون سپر |
|
| |
از باغ و گل دلشادتر وز سرو هم آزادتر |
|
وز عقل و دانش رادتر وز آب حیوان پاکتر |
|
| |
چون ذره‌ها اندر هوا خورشید ایشان را قبا |
|
بر آب و گل بنهاده پا وز عین دل برکرده سر |
|
| |
در موج دریاهای خون بگذشته بر بالای خون |
|
وز موج وز غوغای خون دامانشان ناگشته تر |
|
| |
در خار لیکن همچو گل در حبس ولیکن همچو مل |
|
در آب و گل لیکن چو دل در شب ولیکن چو سحر |
|
| |
باری تو از ارواحشان وز باده و اقداحشان |
|
مستی خوشی از راحشان فارغ شده از خیر و شر |
|
| |
بس کن که هر مرغ ای پسر خود کی خورد انجیر تر |
|
شد طعمه طوطی شکر وان زاغ را چیزی دگر |
|
