| | | | | | |
| |
رندان همه جمعند در این دیر مغانه |
|
درده تو یکی رطل بدان پیر یگانه |
|
| |
خون ریزبک عشق در و بام گرفته‌ست |
|
و آن عقل گریزان شده از خانه به خانه |
|
| |
یک پرده برانداخته آن شاهد اعظم |
|
از پرده برون رفته همه اهل زمانه |
|
| |
آن جنس که عشاق در این بحر فتادند |
|
چه جای امان باشد و چه جای امانه |
|
| |
کی سرد شود عشق ز آواز ملامت |
|
هرگز نرمد شیر ز فریاد زنانه |
|
| |
پر کن تو یکی رطل ز می‌های خدایی |
|
مگذار خدایان طبیعت به میانه |
|
| |
اول بده آن رطل بدان نفس محدث |
|
تا ناطقه‌اش هیچ نگوید ز فسانه |
|
| |
چون بند شود نطق یکی سیل درآید |
|
کز کون و مکان هیچ نبینی تو نشانه |
|
| |
شمس الحق تبریز چه آتش که برافروخت |
|
احسنت زهی آتش و شاباش زبانه |
|
