دیوان شمس/دگربار دگربار ز زنجیر بجستم

by مولوی

	دگربار دگربار ز زنجیر بجستم			از این بند و از این دام زبون گیر بجستم
	فلک پیر دوتایی پر از سحر و دغایی			به اقبال جوان تو از این پیر بجستم
	شب و روز دویدم ز شب و روز بریدم			و زین چرخ بپرسید که چون تیر بجستم
	من از غصه چه ترسم چو با مرگ حریفم			ز سرهنگ چه ترسم چو از میر بجستم
	به اندیشه فروبرد مرا عقل چهل سال			به شصت و دو شدم صید و ز تدبیر بجستم
	ز تقدیر همه خلق کر و کور شدستند			ز کر و فر تقدیر و ز تقدیر بجستم
	برون پوست درون دانه بود میوه گرفتار			ازان پوست وزان دانه چو انجیر بجستم
	ز تأخیر بود آفت و تعجیل ز شیطان			ز تعجیل دلم رست و ز تأخیر بجستم
	ز خون بود غذا اول و آخر شد خون شیر			چو دندان خرد رست از آن شیر بجستم
	پی نان بدویدم یکی چند به تزویر			خدا داد غذایی که ز تزویر بجستم
	خمش باش خمش باش به تفصیل مگو بیش			ز تفسیر بگویم ز تف سیر بجستم