| | | | | | |
| |
دوش دل عربده گر با کی بود |
|
مشت کی کردست دو چشمش کبود |
|
| |
آن دل پرخواره ز عشق شراب |
|
هفت قدح از دگران برفزود |
|
| |
مست شد و بر سر کوی اوفتاد |
|
دست زنان ناگه خوابش ربود |
|
| |
آن عسسی رفت قبایش ببرد |
|
وان دگری شد کمرش را گشود |
|
| |
آمد چنگی بنوازید تار |
|
جست ز خواب آن دل بی‌تار و پود |
|
| |
دید قبا رفته خمارش نماند |
|
دید زیان کم شد سودای سود |
|
| |
دیدش ساقی که در آتش فتاد |
|
جام گرفت و سوی او شد چو دود |
|
| |
بر غم او ریخت می دلگشا |
|
صورت اقبال بدو رو نمود |
|
| |
بخت بقا یافت قبا گو برو |
|
ذوق فنا دید چه جوید وجود |
|
| |
عالم ویرانه به جغدان حلال |
|
باد دو صد شنبه از آن جهود |
|
| |
ما چو خرابیم و خراباتییم |
|
خیز قدح پر کن و پیش آر زود |
|
| |
این قدح از لطف نیاید به چشم |
|
جسم نداند می جان آزمود |
|
| |
زان سوی گوش آمد این طبل عید |
|
در دلش آتش بزن افغان عود |
|
| |
بس کن و اندر تتق عشق رو |
|
دلبر خوبست و هزاران حسود |
|
