دیوان شمس/دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود
ظاهر
دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود | چو رسد تیر غمزهات همه قدها کمان شود | |||||
چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود | دل ما چون جهان شود همه دلها جهان شود | |||||
فتد آتش در این فلک که بنالد از آن ملک | چو غم و دود عاشقان به سوی آسمان شود | |||||
نبود رشک عشق تو بجهد خون عاشقان | چو شفق بر سر افق همه گردون نشان شود | |||||
چه زمان باشد آن زمان که بلرزد ز تو زمین | چه عجب باشد آن مکان چو مکان لامکان شود | |||||
ز خیال نگار من چو بخندد بهار من | رخ او گلفشان شود نظرم گلستان شود | |||||
بفشان گل که گلشنی همه را چشم روشنی | به کرم گر نظر کنی چه شود چه زیان شود | |||||
خوشم ار سر بدادهام چو درختان به باد من | که به باغ جمال تو نظرم باغبان شود | |||||
چه عجب گر ز مستیت خرف و سرگران شوم | چو درختی که میوهاش بپزد سرگران شود | |||||
چو بنفشه دوتا شدم چو سمن بیوفا شدم | که دل لالهها سیه ز غم ارغوان شود | |||||
رخ یارم چو گلستان رخ زارم چو زعفران | رخ او چون چنین بود رخ عاشق چنان شود | |||||
همه نرگس شود رزان ز پی دید گلستان | گل تو بهر بوسهاش همه شکل دهان شود | |||||
به وصال بهار او چو بخندد دل چمن | ز غم هجر جویها چو سرشکم روان شود | |||||
چو پرست از محبتش دل آن عالم خل | که درختش ز شکر دوست سراسر زبان شود | |||||
چو سر از خاک برزنند ز درختان ندا رسد | که تو هر چه نهان کنی همه روزی عیان شود | |||||
گل سوری گشاد رخ به لجاج گل سه تو | گل گفتش نمایمت چو گه امتحان شود | |||||
ز تک خاک دانهها سوی بالا برآمده | که عنایت فتاده را به علی نردبان شود | |||||
تو زمین خورنده بین بخورد دانه پرورد | عجب این گرگ گرسنه رمه را چون شبان شود | |||||
همه گرگان شبان شده همه دزدان چو پاسبان | چه برد دزد عاشقان چو خدا پاسبان شود | |||||
مشتاب ار چه باغ را ز کرم سفره سبز شد | بنشین منتظر دمی که کنون وقت خوان شود | |||||
ز رفیقان گلستان مرم از زخم خاربن | که رفیق سلاح کش مدد کاروان شود | |||||
خمش ای دل که گر کسی بود او صادق طلب | جهت صدق طالبان خمشیها بیان شود |