دیوان شمس/دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی
ظاهر
دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی | به ساقی گو که زود آخر هم از اول قدح دردی | |||||
بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان میپز | زهی بستان و باغ و رز کز آن انگور افشردی | |||||
نشان بدهم که کس ندهد نشان این است ای خوش قد | که آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی | |||||
تو عقلا یاد میداری که شاه عقلم از یاری | چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی | |||||
دو طشت آورد آن دلبر یکی ز آتش یکی پرزر | چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی | |||||
ببین ساقی سرکش را بکش آن آتش خوش را | چه دانی قدر آتش را که آن جا کودک خردی | |||||
ز آتش شاد برخیزی ز شمس الدین تبریزی | ور اندر زر تو بگریزی مثال زر بیفسردی |