| | | | | | |
| |
دلم چو دیده و تو چون خیال در دیده |
|
زهی مبارک و زیبا به فال در دیده |
|
| |
به بوی وصل دو دیده خراب و مست شده‌ست |
|
چگونه باشد یا رب وصال در دیده |
|
| |
چو دیده بیشه آن شیرمست من باشد |
|
چه زهره دارد گرگ و شکال در دیده |
|
| |
دو دیده را بگشا نور ذوالجلال ببین |
|
ز فر دولت آن خوش خصال در دیده |
|
| |
چو چتر و سنجق آن رشک صد سلیمان دید |
|
گشاد هدهد جان پر و بال در دیده |
|
| |
چو آفتاب جمالش بدیده‌ها درتافت |
|
چه شعله‌هاست ز نور جلال در دیده |
|
| |
چو عقل عقل قنق شد درون خرگه جسم |
|
عقول هیچ ندارد مجال در دیده |
|
| |
دو دیده مست شد از جان صدر شمس الدین |
|
چه باده‌هاست از او مال مال در دیده |
|
