دیوان شمس/در پرده خاک ای جان عیشی است به پنهانی
ظاهر
در پرده خاک ای جان عیشی است به پنهانی | و اندر تتق غیبی صد یوسف کنعانی | |||||
این صورت تن رفته و آن صورت جا مانده | ای صورت جان باقی وی صورت تن فانی | |||||
گر چاشنیی خواهی هر شب بنگر خود را | تن مرده و جان پران در روضه رضوانی | |||||
ای عشق که آن داری یا رب چه جهان داری | چندان صفتت کردم والله که دو چندانی | |||||
الممن حلوی و العاش علوی | با تو چه زبان گویم ای جان که نمیدانی | |||||
چندان بدوان لنگان کاین پای فروماند | وآنگه رسد از سلطان صد مرکب میدانی | |||||
می مرد یکی عاشق میگفت یکی او را | در حالت جان کندن چون است که خندانی | |||||
گفتا چو بپردازم من جمله دهان گردم | صدمرده همیخندم بیخنده دندانی | |||||
زیرا که یکی نیمم نی بود شکر گشتم | نیم دگرم دارد عزم شکرافشانی | |||||
هر کو نمرد خندان تو شمع مخوان او را | بو بیش دهد عنبر در وقت پریشانی | |||||
ای شهره نوای تو جان است سزای تو | تو مطرب جانانی چون در طمع نانی | |||||
کس کیسه میفشان گو کس خرقه میفکن گو | اومید کی ضایع شد از کیسه ربانی | |||||
از کیسه حق گردون صد نور و ضیا ریزد | دریا ز عطای حق دارد گهرافشانی | |||||
نان ریزه سفرهست این کز چرخ همیریزد | بگذر ز فلک بررو گر درخور آن خوانی | |||||
گر خسته شود کفت کفی دگرت بخشد | ور خسته شود حلقت در حلقه سلطانی | |||||
برگو غزلی برگو پامزد خود از حق جو | بر سوخته زن آبی چون چشمه حیوانی |