دیوان شمس/در فروبند که ما عاشق این انجمنیم
ظاهر
در فروبند که ما عاشق این انجمنیم | تا که با یار شکرلب نفسی دم بزنیم | |||||
نقل و باده چه کم آید چو در این بزم دریم | سرو و سوسن چه کم آید چو میان چمنیم | |||||
باده تو به کف و باد تو اندر سر ماست | فارغ از باد و بروت حسن و بوالحسنیم | |||||
چو تویی مشعله ما ز تو شمع فلکیم | چو تویی ساقی بگزیده گزین زمنیم | |||||
رسن دام تو ما را چو رهانید ز چاه | ما از آن روز رسن باز و حریف رسنیم | |||||
عقل عقل و دل دل جان دو صد جان چو تویی | واجب آید که به اقبال تو بر تن نتنیم | |||||
چونک بر بام فلک از پی ما خیمه زدند | ما از این خرگله خرگاه چرا برنکنیم | |||||
همچو سیمرغ دعاییم که بر چرخ پریم | همچو سرهنگ قضاییم که لشکر شکنیم | |||||
ما چو سیلیم و تو دریا ز تو دور افتادیم | به سر و روی دوان گشته به سوی وطنیم | |||||
روکشان نعره زنانیم در این راه چو سیل | نه چو گردابه گندیده به خود مرتهنیم | |||||
هین از آن رطل گران ده سبکم بیش مگو | ور بگویی تو همین گو که غریق مننیم | |||||
شمس تبریز که سرمایه لعل است و عقیق | ما از او لعل بدخشان و عقیق یمنیم |