| | | | | | |
| |
در این جو دل چو دولاب خرابست |
|
که هر سویی که گردد پیشش آبست |
|
| |
وگر تو پشت سوی آب داری |
|
به پیش روت آب اندر شتابست |
|
| |
چگونه جان برد سایه ز خورشید |
|
که جان او به دست آفتابست |
|
| |
اگر سایه کند گردن درازی |
|
رخ خورشید آن دم در نقابست |
|
| |
زهی خورشید کاین خورشید پیشش |
|
چو سیماب از خطر در اضطرابست |
|
| |
چو سیماب‌ست مه بر کف مفلوج |
|
بجز یک شب دگر در انسکابست |
|
| |
به هر سی شب دو شب جمع‌ست و لاغر |
|
دگر فرقت کشد فرقت عذابست |
|
| |
اگر چه زار گردد تازه روی‌ست |
|
ضحوکی عاشقان را خوی و دابست |
|
| |
زید خندان بمیرد نیز خندان |
|
که سوی بخت خندانش ایابست |
|
| |
خمش کن زانک آفات بصیرت |
|
همیشه از سال‌ست و جوابست |
|
