دیوان شمس/داد جاروبی به دستم آن نگار

by مولوی

	داد جاروبی به دستم آن نگار			گفت کز دریا برانگیزان غبار
	باز آن جاروب را ز آتش بسوخت			گفت کز آتش تو جاروبی برآر
	کردم از حیرت سجودی پیش او			گفت بی‌ساجد سجودی خوش بیار
	آه بی‌ساجد سجودی چون بود			گفت بی‌چون باشد و بی‌خارخار
	گردنک را پیش کردم گفتمش			ساجدی را سر ببر از ذوالفقار
	تیغ تا او بیش زد سر بیش شد			تا برست از گردنم سر صد هزار
	من چراغ و هر سرم همچون فتیل			هر طرف اندر گرفته از شرار
	شمع‌ها می‌ورشد از سرهای من			شرق تا مغرب گرفته از قطار
	شرق و مغرب چیست اندر لامکان			گلخنی تاریک و حمامی به کار
	ای مزاجت سرد کو تاسه دلت			اندر این گرمابه تا کی این قرار
	برشو از گرمابه و گلخن مرو			جامه کن دربنگر آن نقش و نگار
	تا ببینی نقش‌های دلربا			تا ببینی رنگ‌های لاله زار
	چون بدیدی سوی روزن درنگر			کان نگار از عکس روزن شد نگار
	شش جهت حمام و روزن لامکان			بر سر روزن جمال شهریار
	خاک و آب از عکس او رنگین شده			جان بباریده به ترک و زنگبار
	روز رفت و قصه‌ام کوته نشد			ای شب و روز از حدیثش شرمسار
	شاه شمس الدین تبریزی مرا			مست می‌دارد خمار اندر خمار