دیوان شمس/خوشی آخر بگو ای یار چونی
| خوشی آخر بگو ای یار چونی | از این ایام ناهموار چونی | |||||
| به روز و شب مرا اندیشه توست | کز این روز و شب خون خوار چونی | |||||
| از این آتش که در عالم فتاده‌ست | ز دود لشکر تاتار چونی | |||||
| در این دریا و تاریکی و صد موج | تو اندر کشتی پربار چونی | |||||
| منم بیمار و تو ما را طبیبی | بپرس آخر که ای بیمار چونی | |||||
| منت پرسم اگر تو می‌نپرسی | که ای شیرین شیرین کار چونی | |||||
| وجودی بین که بی‌چون و چگونه‌ست | دلا دیگر مگو بسیار چونی | |||||
| بگو در گوش شمس الدین تبریز | که ای خورشید خوب اسرار چونی | |||||