دیوان شمس/خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا
ظاهر
خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا | دفع مده دفع مده ای مه عیار بیا | |||||
عاشق مهجور نگر عالم پرشور نگر | تشنه مخمور نگر ای شه خمار بیا | |||||
پای تویی دست تویی هستی هر هست تویی | بلبل سرمست تویی جانب گلزار بیا | |||||
گوش تویی دیده تویی وز همه بگزیده تویی | یوسف دزدیده تویی بر سر بازار بیا | |||||
از نظر گشته نهان ای همه را جان و جهان | بار دگر رقص کنان بیدل و دستار بیا | |||||
روشنی روز تویی شادی غم سوز تویی | ماه شب افروز تویی ابر شکربار بیا | |||||
ای علم عالم نو پیش تو هر عقل گرو | گاه میا گاه مرو خیز به یک بار بیا | |||||
ای دل آغشته به خون چند بود شور و جنون | پخته شد انگور کنون غوره میفشار بیا | |||||
ای شب آشفته برو وی غم ناگفته برو | ای خرد خفته برو دولت بیدار بیا | |||||
ای دل آواره بیا وی جگر پاره بیا | ور ره در بسته بود از ره دیوار بیا | |||||
ای نفس نوح بیا وی هوس روح بیا | مرهم مجروح بیا صحت بیمار بیا | |||||
ای مه افروخته رو آب روان در دل جو | شادی عشاق بجو کوری اغیار بیا | |||||
بس بود ای ناطق جان چند از این گفت زبان | چند زنی طبل بیان بیدم و گفتار بیا |