دیوان شمس/خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستی
ظاهر
خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستی | طوق قمر شکستیی فوق فلک نشستیی | |||||
کی دم کس شنیدیی یا غم کس کشیدیی | یا زر و سیم چیدیی گر تو فناپرستیی | |||||
برجهیی به نیم شب با شه غیب خوش لقب | ساغر باده طرب بر سر غم شکستیی | |||||
ای تو مدد حیات را از جهت زکات را | طره دلربات را بر دل من ببستیی | |||||
عاشق مست از کجا شرم و شکست از کجا | شنگ و وقیح بودیی گر گرو الستییی | |||||
ور ز شراب دنگیی کی پی نام و ننگیی | ور تو چو من نهنگیی کی به درون شستیی | |||||
بازرسید مست ما داد قدح به دست ما | گر دهدی به دست تو شاد و فراخ دستیی | |||||
گر قدحش بدیدیی چون قدحش پریدیی | وز کف جام بخش او از کف خود برستییی | |||||
وز رخ یوسفانهاش عقل شدی ز خانهاش | بخت شدی مساعدش ساعد خود نخستیی | |||||
ور تو به گاه خاستی پس تو چه سست پاستی | ور تو چو تیر راستی از پر کژ بجستیی | |||||
خامش کن اگر تو را از خمشان خبر بدی | وقت کلام لاییی وقت سکوت هستیی |