دیوان شمس/خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد
ظاهر
خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد | یا غیر خاک پایش کس دستگیر باشد | |||||
گیرم کز او بگردی شاه و امیر و فردی | ناچار مرگ روزی بر تو امیر باشد | |||||
گر فاضلی و فردی آب خضر نخوردی | هر کو نخورد آبش در مرگ اسیر باشد | |||||
ای پیر جان فطرت پیر عیان نه فکرت | پیری نه کز قدیدی مویش چو شیر باشد | |||||
پیری مکن بر آن کس کز مکر و از فضولی | خواهد که بازگونه بر پیر پیر باشد | |||||
پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد | پیش جلالت تو خوار و حقیر باشد | |||||
چون موی ابروی را وهمش هلال بیند | بر چشمش آفتابت کی مستدیر باشد | |||||
آن کس که از تکبر مالد سبال خود را | از نور کبریایی چون مستنیر باشد | |||||
عرضه گری رها کن ای خواجه خویش لا کن | تا ذره وجودت شمس منیر باشد | |||||
جلوه مکن جمالت مگشای پر و بالت | تا با پر خدایی جان مستطیر باشد | |||||
بربند پنج حس را زین سیلهای تیره | تا عقل کل ز شش سو بر تو مطیر باشد | |||||
بی آن خمیرمایه گر تو خمیر تن را | صد سال گرم داری نانش فطیر باشد | |||||
گر قاب قوس خواهی دل راست کن چو تیری | در قوس او درآید کو همچو تیر باشد | |||||
خاموش اگر توانی بیحرف گو معانی | تا بر بساط گفتن حاکم ضمیر باشد |