دیوان شمس/تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم
ظاهر
تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم | بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم | |||||
به جمال بینظیرت به شراب شیرگیرت | که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم | |||||
به لب شکرفشانت به ضمیر غیب دانت | که نه سخره جهانم نه زبون سرخ و زردم | |||||
به رخ چو آفتابت به حلاوت خطابت | که هزارساله ره من ز ورای گرم و سردم | |||||
به هوای همچو رخشت به لوای روح بخشت | که بجز تو کس نداند که کیم چگونه مردم | |||||
به سعادت صباحت به قیامت صبوحت | که سجل آسمان را به فر تو درنوردم | |||||
هله ای شه مخلد تو بگو به ساقی خود | چو کسی ترش درآید دهدش ز درد در دم | |||||
هله تا دوی نباشد کهن و نوی نباشد | که در این مقام عشرت من از آن جمع فردم | |||||
بدهش از آن رحیقی که شود خوشی عشیقی | که ز مستی و خرابی برهد ز عکس و طردم | |||||
نه در او حسد بماند نه غم جسد بماند | خوش و پاک بازآید به سوی بساط نردم | |||||
به صفا مثال زهره به رضا به سان مهره | نه نصیبه جو نه بهره که ببردم و نبردم | |||||
بپریده از زمانه ز هوای دام و دانه | که در این قمارخانه چو گواه بینبردم | |||||
پس از این خموش باشم همه گوش و هوش باشم | که نه بلبلم نه طوطی همه قند و شاخ وردم |