دیوان شمس/تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی
ظاهر
تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی | تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی | |||||
من همه در حکم توام تو همه در خون منی | گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی | |||||
با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری | باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی | |||||
دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من | کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی | |||||
چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت | جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی | |||||
ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما | لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی | |||||
چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم | بر سر آن منظرهها هم بنشانم که تویی | |||||
مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من | من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی | |||||
زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم | عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی |