دیوان شمس/تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری
ظاهر
تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری | تو یکی شهر بزرگی نه یکی بلکه هزاری | |||||
همه اجزات خموشند ز تو اسرار نیوشند | همه روزی بخروشند که بیا تا تو چه داری | |||||
تویی دریای مخلد که در او ماهی بیحد | ز سر جهل مکن رد سر انکار چه خاری | |||||
همه خاموش به ظاهر همه قلاش و مقامر | همه غایب همه حاضر همه صیاد و شکاری | |||||
همه ماهند نه ماهی همه کیخسرو و شاهی | همه چون یوسف چاهی ز تو اندر چه تاری | |||||
همه ذرات چو ذاالنون همه رقاص چو گردون | همه خاموش چو مریم همه در بانگ چو قاری | |||||
همه اجزای وجودت به تو گویند چه بودت | که همه گفت و شنودت نه ز مهر است و ز یاری | |||||
مثل نفس خزان است که در او باغ نهان است | ز درون باغ بخندد چو رسد جان بهاری | |||||
تو بر این شمع چه گردی چو از آن شهد بخوردی | تو چو پروانه چه سوزی که ز نوری نه ز ناری |