دیوان شمس/تو خدای خویی تو صفات هویی
ظاهر
تو خدای خویی تو صفات هویی | تو یکی نباشی تو هزارتویی | |||||
به یکی عنایت به یکی کفایت | ز غم و جنایت همه را بشویی | |||||
همه یاوه گشته همه قبله هشته | چه غمست کخر همه را بجویی | |||||
همه چاره جویان ز تو پای کوبان | همه حمدگویان که خجسته رویی | |||||
تو مرا نگویی ز کدام باغی | تو مرا نگویی ز کدام کویی | |||||
همه شاه دوزی همه ماه سوزی | همه وای وایی همههای و هویی | |||||
تو اگر حبیبی چه عجب حبیبی | تو اگر عدویی چه عجب عدویی | |||||
ز حیات بشنو که حیات بخشی | ز نبات بشنو که نبات خویی | |||||
تو اگر ز مستی دل ما بخستی | دو سبو شکستی نه دو صد سبویی | |||||
تو سماع گوشی تو نشاط هوشی | نظر دو چشمی شکر گلویی | |||||
نه دلت گشادم که دگر نگویی | نه چو موت کردم که دگر نه مویی | |||||
کدوییست سرکه کدوییست باده | ترشی رها کن اگر آن کدویی | |||||
تو خموش آخر که رباب گشتی | که به تن چو چوبی که به دل چو مویی | |||||
تو چرا بکوشی جهت خموشی | که جهان نماند تو اگر نگویی |