دیوان شمس/تماشا مرو نک تماشا تویی

by مولوی

	تماشا مرو نک تماشا تویی			جهان و نهان و هویدا تویی
	چه این جا روی و چه آن جا روی			که مقصود از این جا و آن جا تویی
	به فردا میفکن فراق و وصال			که سرخیل امروز و فردا تویی
	تو گویی گرفتار هجرم مگر			که واصل تویی هجر گیرا تویی
	ز آدم بزایید حوا و گفت			که آدم تو بودی و حوا تویی
	ز نخلی بزایید خرما و گفت			که هم دخل و هم نخل خرما تویی
	تو مجنون و لیلی به بیرون مباش			که رامین تویی ویس رعنا تویی
	تو درمان غم‌ها ز بیرون مجو			که پازهر و درمان غم‌ها تویی
	اگر مه سیه شد همو صیقلست			تو صیقل کنی خود مه ما تویی
	وگر مه سیه شد برو تو ملرز			که مه را خطر نیست ترسا تویی
	ز هر زحمت افزا فزایش مجو			که هم روح و هم راحت افزا تویی
	چو جمعی تو از جمع‌ها فارغی			که با جمع و بی‌جمع و تنها تویی
	یکی برگشا پر بافر خویش			که هم صاف و هم قاف و عنقا تویی
	چو درد سرت نیست سر را مبند			که سرفتنه روز غوغا تویی
	اگرعالمی منکر ما شود			غمی نیست ما را که ما را تویی
	مرو زیر و ما را ز بالا مگیر			به پستی بمنشین که بالا تویی
	من و ما رها کن ز خواری مترس			که با ما تویی شاه و بی‌ما تویی
	بشو رو و سیمای خود درنگر			که آن یوسف خوب سیما تویی
	غلط یوسفی تو و یعقوب نیز			مترس و بگو هم زلیخا تویی
	گمان می‌بری و این یقین و گمان			گمان می‌برم من که مانا تویی
	از این ساحل آب و گل درگذر			به گوهر سفر کن که دریا تویی
	از این چاه هستی چو یوسف برآ			که بستان و ریحان و صحرا تویی
	اگر تا قیامت بگویم ز تو			به پایان نیاید سر و پا تویی