دیوان شمس/تا چند از فراق مرا کار بشکنی
ظاهر
تا چند از فراق مرا کار بشکنی | زاریم نشنوی و مرا زار بشکنی | |||||
دستم شکست دست فراقت ز کار و بار | دانستمی دگر به چه مقدار بشکنی | |||||
هین شیشه باز هجر رسیدی به سنگلاخ | کاین شیشهام تنک شد هشدار بشکنی | |||||
زین سنگلاخ هجر سوی سبزه زار وصل | گر زوترک نرانی ناچار بشکنی | |||||
خونم فسرده شد به دل اندر چو ناردانگ | خونش چنین دود چو دل نار بشکنی | |||||
باری چو بشکنی دل پرحسرت مرا | در وصل روی دلبر عیار بشکنی | |||||
مخدوم شمس دین که شهنشاه بینشی | کز یک نظر دو صد دل و دلدار بشکنی | |||||
تبریز از تو فخر به اینت مسلم است | صد تاج را به ریشه دستار بشکنی |