دیوان شمس/تا من بدیدم روی تو ای ماه و شمع روشنم

by مولوی

	تا من بدیدم روی تو ای ماه و شمع روشنم			هر جا نشینم خرمم هر جا روم در گلشنم
	هر جا خیال شه بود باغ و تماشاگه بود			در هر مقامی که روم بر عشرتی بر می تنم
	درها اگر بسته شود زین خانقاه شش دری			آن ماه رو از لامکان سر درکند در روزنم
	گوید سلام علیک هی آوردمت صد نقل و می			من شاهم و شاهنشهم پرده سپاهان می زنم
	من آفتاب انورم خوش پرده‌ها را بردرم			من نوبهارم آمدم تا خارها را برکنم
	هر کس که خواهد روز و شب عیش و تماشا و طرب			من قندها را لذتم بادام‌ها را روغنم
	گویم سخن را بازگو مردی کرم ز آغاز گو			زین بی‌ملولی شرح کن من سخت کند و کودنم
	گوید که آن گوش گران بهتر ز هوش دیگران			صد فضل دارد این بر آن کان جا هوا این جا منم
	رو رو که صاحب دولتی جان حیات و عشرتی			رضوان و حور و جنتی زیرا گرفتی دامنم
	هم کوه و هم عنقا تویی هم عروه الوثقی تویی			هم آب و هم سقا تویی هم باغ و سرو و سوسنم
	افلاک پیشت سر نهد املاک پیشت پر نهد			دل گویدت مومم تو را با دیگران چون آهنم