دیوان شمس/بیا با هم سخن از جان بگوییم
ظاهر
بیا با هم سخن از جان بگوییم | ز گوش و چشمها پنهان بگوییم | |||||
چو گلشن بیلب و دندان بخندیم | چو فکرت بیلب و دندان بگوییم | |||||
به سان عقل اول سر عالم | دهان بربسته تا پایان بگوییم | |||||
سخندانان چو مشرف بر دهانند | برون از خرگه ایشان بگوییم | |||||
کسی با خود سخن پیدا نگوید | اگر جمله یکیم آن سان بگوییم | |||||
تو با دست تو چون گویی که برگیر | چو همدستیم از آن دستان بگوییم | |||||
بداند دست و پا از جنبش دل | دهان ساکن دل جنبان بگوییم | |||||
بداند ذره ذره امر تقدیر | اگر خواهی مثال آن بگوییم |