دیوان شمس/بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما
ظاهر
بگشا در بیا درآ که مبا عیش بیشما | به حق چشم مست تو که تویی چشمه وفا | |||||
سخنم بسته میشود تو یکی زلف برگشا | انا و الشمس و الضحی تلف الحب و الولا | |||||
انا فی العشق آیه فاقرونی علی الملا | امه العشق فاعرجوا دونکم سلم الهوی | |||||
دیدمش مست میگذشت گفتم ای ماه تا کجا | گفت نی همچنین مکن همچنین در پیم بیا | |||||
در پیش چون روان شدم برگرفت تیز تیزپا | در پی گام تیز او چه محل باد و برق را | |||||
انا منذ رایتهم انا صرت بلا انا | صوره فی زجاجه نور الارض و السما | |||||
رکب القلب نوره فجلی القلب و اصطفی | کل من رام نوره استضا مثله استضا | |||||
کیف یلقاه غیره کل من غیر فنا | تو بیا بیتو پیش من که تو نامحرمی تو را | |||||
به ثنا لابه کردمش گفتم ای جان جان فزا | گفت یک دم ثنا مگو که دوی هست در ثنا | |||||
تو دو لب از دوی ببند بگشا دیده بقا | ز لب بسته گر سخن بگشاید گشا گشا | |||||
ان علینا بیانه تو میا در میان ما | چو در خانه دید تنگ بکند مرد جامهها | |||||
نی که هر شب روان تو ز تنت میشود جدا | به میان روان تو صفتی هست ناسزا | |||||
که گر آن ریگ نیستی نامدی باز چون صبا | شب نرفتی دوان دوان به لب قلزم صفا | |||||
بازآمد و تا ویست بنده بندهست خدا خدا | ماند در کیسه بدن چو زر و سیم ناروا | |||||
جان بنه بر کف طلب که طلب هست کیمیا | تا تن از جان جدا شدن مشو از جان جان جدا | |||||
گر چه نی را تهی کنند نگذارند بینوا | رو پی شیر و شیر گیر که علیی و مرتضی | |||||
نیست بودی تو قرنها بر تو خواندند هل اتی | خط حقست نقش دل خط حق را مخوان خطا | |||||
الفی لا شود و تو ز الف لام گشت لا | هله دست و دهان بشو که لبش گفت الصلا | |||||
چو به حق مشتغل شدی فارغ از آب و گل شدی | چو که بیدست و دل شدی دست درزن در این ابا |