دیوان شمس/بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی
ظاهر
بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی | صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی | |||||
چو رها کنی بهانه بدهی نشان خانه | به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی | |||||
و اگر به حیله کوشی دغل و دغا فروشی | ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی | |||||
شب من نشان مویت سحرم نشان رویت | قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی | |||||
صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو | به جهان که دید صیدی که بترسد از رهایی | |||||
صنما هوای ما کن طلب رضای ما کن | که ز بحر و کان شنیدم که تو معدن عطایی | |||||
همگی وبالم از تو به خدا بنالم از تو | بنشان تکبرش را تو خدا به کبریایی | |||||
ره خواب من چو بستی بمبند راه مستی | ز همه جدام کردی مده از خودم جدایی | |||||
مه و مهر یار ما شد به امید تو خدا شد | که زهی امید زفتی که زند در خدایی | |||||
همه مال و دل بداده سر کیسه برگشاده | به امید کیسه تو که خلاصه وفایی | |||||
همه را دکان شکسته ره خواب و خور ببسته | به امید آن نشسته که ز گوشهای درآیی | |||||
به امید کس چه باشی که تویی امید عالم | تو به گوش می چه باشی که تویی می عطایی | |||||
به درون توست یوسف چه روی به مصر هرزه | تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی | |||||
به درون توست مطرب چه دهی کمر به مطرب | نه کم است تن ز نایی نه کم است جان ز نایی |