دیوان شمس/بوی باغ و گلستان آید همی
ظاهر
بوی باغ و گلستان آید همی | بوی یار مهربان آید همی | |||||
از نثار جوهر یارم مرا | آب دریا تا میان آید همی | |||||
با خیال گلستانش خارزار | نرمتر از پرنیان آید همی | |||||
از چنین نجار یعنی عشق او | نردبان آسمان آید همی | |||||
جوع کلبم را ز مطبخهای جان | لحظه لحظه بوی نان آید همی | |||||
زان در و دیوارهای کوی دوست | عاشقان را بوی جان آید همی | |||||
یک وفا میآر و میبر صد هزار | این چنین را آن چنان آید همی | |||||
هر که میرد پیش حسن روی دوست | نابمرده در جنان آید همی | |||||
کاروان غیب میآید به عین | لیک از این زشتان نهان آید همی | |||||
نغزرویان سوی زشتان کی روند | بلبل اندر گلبنان آید همی | |||||
پهلوی نرگس بروید یاسمین | گل به غنچه خوش دهان آید همی | |||||
این همه رمز است و مقصود این بود | کان جهان اندر جهان آید همی | |||||
همچو روغن در میان جان شیر | لامکان اندر مکان آید همی | |||||
همچو عقل اندر میان خون و پوست | بی نشان اندر نشان آید همی | |||||
وز ورای عقل عشق خوبرو | میبه کف دامن کشان آید همی | |||||
وز ورای عشق آن کش شرح نیست | جز همین گفتن که آن آید همی | |||||
بیش از این شرحش توان کردن ولیک | از سوی غیرت سنان آید همی | |||||
تن زنم زیرا ز حرف مشکلش | هر کسی را صد گمان آید همی |