پرش به محتوا

دیوان شمس/به من نگر که منم مونس تو اندر گور

از ویکی‌نبشته
دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(به من نگر که منم مونس تو اندر گور)
  به من نگر که منم مونس تو اندر گور در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور  
  سلام من شنوی در لحد خبر شودت که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور  
  منم چو عقل و خرد در درون پرده تو به وقت لذت و شادی به گاه رنج و فتور  
  شب غریب چو آواز آشنا شنوی رهی ز ضربت مار و جهی ز وحشت مور  
  خمار عشق درآرد به گور تو تحفه شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور  
  در آن زمان که چراغ خرد بگیرانیم چه‌های و هوی برآید ز مردگان قبور  
  ز های و هوی شود خیره خاک گورستان ز بانگ طبل قیامت ز طمطراق نشور  
  کفن دریده گرفته دو گوش خود از بیم دماغ و گوش چه باشد به پیش نفخه صور  
  به هر طرف نگری صورت مرا بینی اگر به خود نگری یا به سوی آن شر و شور  
  ز احولی بگریز و دو چشم نیکو کن که چشم بد بود آن روز از جمالم دور  
  به صورت بشرم‌هان و هان غلط نکنی که روح سخت لطیفست عشق سخت غیور  
  چه جای صورت اگر خود نمد شود صدتو شعاع آینه جان علم زند به ظهور  
  دهل زنید و سوی مطربان شهر تنید مراهقان ره عشق راست روز ظهور  
  به جای لقمه و پول ار خدای را جستی نشسته بر لب خندق ندیدیی یک کور  
  به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادی دهان بسته تو غماز باش همچون نور