دیوان شمس/به قرار تو او رسد که بود بی‌قرار تو

by مولوی

	به قرار تو او رسد که بود بی‌قرار تو			که به گلزار تو رسد دل خسته به خار تو
	گل و سوسن از آن تو همه گلشن از آن تو			تلفش از خزان تو طربش از بهار تو
	ز زمین تا به آسمان همه گویان و خامشان			چو دل و جان عاشقان به درون بی‌قرار تو
	همه سوداپرست تو همه عالم به دست تو			نفسی پست و مست تو نفسی در خمار تو
	همه زیر و زبر ز تو همگان بی‌خبر ز تو			چه غریب است نظر به تو چه خوش است انتظار تو
	چه کند سرو و باغ را چو نظر نیست زاغ را			تو ز بلبل فغان شنو که وی است اختیار تو
	منم از کار مانده‌ای ز خریدار مانده‌ای			به فراغت نظرکنان به سوی کار و بار تو
	بگذارم ز بحر و پل بگریزم ز جزو و کل			چه کنم من عذار گل که ندارد عذار تو
	چه کنم عمر مرده را تن و جان فسرده را			دو سه روز شمرده را چو منم در شمار تو
	چو دل و چشم و گوش‌ها ز تو نوشند نوش‌ها			همه هر دم شکوفه‌ها شکفد در نثار تو
	پس از این جان که دارمش به خموشی سپارمش			ز کجا خامشم هلد هوس جان سپار تو
	به خموشی نهان شدن چو شکارم نتان شدن			که شکار و شکاریان نجهند از شکار تو
	همه فربه ز بوی تو همه لاغر ز هجر تو			همه شادی و گریه شان اثر و یادگار تو